En büyük hatamız da bağlanmak ya...

Bugün ne kadar aptal olduğumu bir kere daha anladım. İnsan boşlukta hissedince anlıyor ya yazmak istediklerini aynen öyle oldu. Bir şeyler yazmak istedim çünkü çok aptalım. Her şapşal kız gibi çok değer veriyorum ve bu yüzden kendime zarar veriyorum. Biliyorum hepimiz aynı şeyleri yapıyoruz sonuçta insanız evet. Ama yaşamak ve yaşananlara şahit olmak ne acılarımızı azaltıyor ne de uslanmamızı sağlıyor.

Tutuldukça tutuluyoruz bağlandıkça bağlanıyoruz. Yani en azından ben öyleyim. 5 ay oldu daha ama şimdiden içinden çıkılmaz bir hale geldi. Evet sevmeye çok seviyorum. Ne olsa yaparım. Ama karşılığında elde var sıfır. Bu lafları ne çok duydum şimdi de ben söylüyorum. Üstelik bunları söyleyen herkese "sevdiklerinle sınanmak istemiyorsan çok sevme" dediğim halde. En başta ne için geldim dünyaya elbette sevmek için geldim başka ne yapıcam diye düşünürken gün geçtikçe biraz ne yapıyorum ne için çabalıyorum diye sorgulamak zorunda kalıyor insan. Bir süre sonra çevrenizdekiler de kullanıldığınızı söylemeye başlıyor. Hepten yıpranıp hepten yoruluyorsunuz. Şimdilik kendi bildiğimi okumaya devam etmem lazım. Kalbimi bir kere daha dinlemem lazım. Bu seferde beni yanlışa sürüklerse  hiç şaşırmam ya neyse... En azından çabalamış olurum. Çabalamak da başarıyı getirir derler kim bilir...